پاسخ دستگاه ایمنی به فعالیت ورزشی به نوع ،شدت و مدت آن بستگی دارد هورمون های استرسی ویژه ای (اپی نفرنین و کورتیزول) به عنوان میانجی تغیرات ناشی از فعالیت ورزشی شناخته شده اند.با وجود این هورمون ها نمیتوانند به طور کامل همه جنبه های تغیرات دستگاه ایمنی را بعد از فعالیت ورزشی نشان دهند و به نظر میرسد ارتباط مستقیمی بین سوخت و ساز و تغییرات ایجاد شده در ساختار عضلات اسکلتی و سلول های ایمنی وجود داشته باشد .برای مثال تمرینات برون گرا(دویدن در سرازیری)در مقایسه با تمرینات درون گرا(دویدن در سطح افقی)با هزینه های سوخت و سازی مشابه باعث پیدایش زیادتر سلول های ایمنی در خون میشود .دو سازوکار مسئول این ارتباط میتواند رهایش ساپتوکائین ها از عضلات هنگام فعالیت ورزشی و پس از آن و یا تغییر بیان ملکول های چسبان در سطح سلول های ایمنی باشد که حرکت سلول های ایمنی را در بدن کنترل میکند ملکول های چسبان ملکولهایی در سطح سلول هستند که پیوند بین سلول های گوناگون و یا بین سلول و پروتئین های ماتریکس را کنترل می کنند .ملکول های چسبان حرکت لگوسیت ها را در بدن به ویژه از جریان خون به موضع آسیب دیده یا ملتهب تحریک میکند بیان ملکول های چسبان با عوامل گوناگونی مانند عفونت ،التهاب،سایپوکاین ها و فعالیت ورزشی تحریک می شود.نشان داده شده است هنگام فعالیت ورزشی و بعد از آن حرکت سلول های ایمنی به جریان خون و خروج از آن می تواند با تغییر در ملکول های چسبان سطح سلول ها تبئین شود.از انجایی که میکرو ارگانیزهای بیماری زا از راه ملکول های چسبان وارد سلول می شود،هرگونه تغییر ناشی از فعالیت ورزشی در بیان ملکول های چسبان می تواند کاربردهایی برای مقاومت در برابر عوامل عفونی بعد از فعالیت ورزشی داشته باشند.
